POLITYKA 2o

Gość

A przecież z kobiety można tak wiele wydobyć. Błysk szczęścia w oczach w tak wielu momentach, nie tylko w tej jednej, na widok, na myśl o tym - ukochanym. Nawet na widok drobnej rzeczy, która do Niego należy. Można się nim delektować nie tylko po chwilach spełnienia, może towarzyszyć Wam co dnia, trzeba jednak na niego zapracować, i umieć nie utracić go. Wymaga wysiłku i wrażliwości ze strony mężczyzny, chęci zrozumienia i akceptacji jej kobiecej natury.

Jaga

[link widoczny dla zalogowanych][/quote]
Hurra

Inna wrazliwość..chyba tak to najprościej można nazwać..
Pięknie to powiedziałaś.
Przecież..nawet mimo upływu czasu, gdy wracamy do pewnych myśli, miejsc, zapachów, nasze instynktowne reakcje są najlepszym dowodem akceptacji tych wspomnień, emocji.

Gość

Walka czy uległość

Jako postawa życiowa, czy też w tych najbliższych nam relacjach, kobiety i mężczyzny?

Żadna z tych dróg jako wyłączny wybór nie jest korzystna.
"Do zwycięzców świat należy", ale
inne przysłowie mówi: "Pokorne cielę dwie matki ssie" .
Uległością wiele można uzyskać, pod warunkiem, że nie jest wynikiem słabości. Inaczej wiąże się z utratą własnej godności, lub brakiem spodziewanych korzyści.

Są natury, które wspaniale realizują się w ogniu codziennej walki - gwałtowne burze, i równie gwałtowne, namiętne pojednania. Nie nudzą się ze sobą, ale w dłuższym dystansie czasu wydaje mi się to męczące.

A co, dla dobra związku kobiety i mężczyzny, wybrać - walkę czy uległość? Nie wydaje mi się, aby można było wybierać. Postawa uległości czy ciągłej walki zależy od obu partnerów. Od tego, czego się szuka, potrzebuje, i od tego,jaki komfort psychiczny partner nam zapewnia, czy odczuwamy potrzebę walki, buntu.
Są kobiety i mężczyźni, zawsze ulegli, którzy nie są w stanie walczyć o swoje racje. A są natury, gotowe walczyć, jeżeli tego potrzeba, ale w sprzyjających okolicznościach gotowe ulec.
Przypomina mi się znane "Poskromienie złośnicy".. :))

Zapewne, szczypta pieprzu doda smaku każdej potrawie.
Ale jeżeli partner lub partnerka nie są osobami uległymi, a mimo to, staraniem i wzajemnymi ustępstwami lub poszanowaniem wzajemnych potrzeb osiągają spokój i równowagę, to tego typu "uległość" nie wydaje mi się słabością, ani nudą, gdyż wymaga ciągłej uwagi, aby ją zachować.

Jaga

[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Mondru-mondru

O ..... widzisz i nie grzmisz .

Gość

Gość

Gość

Gość

Gość

A ja aktualnie czytam.

Większość różnych przypadków zdarza się najczęściej innym ludziom, wydają się tak odległe, jakby nas nie dotyczyły. Kiedy zdarzają się jednak nam - jesteśmy zaskoczeni... oby tylko. Więc jakaś szansa na ten kompromis również i na nas przypada. Średnio statystycznie.

Jaga

Gość

Gość

Gość

A to chyba jest dobrym muzycznym obrazem zycia:)
[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

Nie wszystko, inkoguto.
Ale - trzeba w to wierzyć, wtedy można dużo, dużo więcej!
I radośniej! :))

Gość

A może trochę z innej "beczki".
Jacy jesteśmy? To pytanie nurtuje mnie gdy widzę celebrę róznych okoliczności. W tym przypadku dziś jest rocznica śmierci J.P.2. Abstrahuję od znaczenia , wielkości i zasług papieża. Są to sprawy nie podlegajace dyskusji. Ale własnie dlatego taki styl odpustowy, nadmierna moim zdaniem celebra powoduje że to wszystko wydaje mi się takie sztuczne, a czasem zakłamane zwłaszcza jezeli chodzi o polityków , media itp.
Te pełne patosu , pełne uniesienia deklaracje nijak mają się do naszej rzeczywistości.
Naszą prawdziwą twarz pokazali kibice piłki nożnej, ich deklaracje , modły , a po chwili znowu mordobicie.
Czy klepane jak mantrę okreslenie "My pokolenie J.P.2" zmieniło Nas cokolwiek?, czy kolejne pielgrzymki, setki tysięcy ludzi na spotkaniach z papieżem spowodowały że staliśmy się lepsi. Wątpię. Czy kolejne pielgrzymki do Watykanu to były wyjazdy po strawę duchową, czy też
zwykła turystyka pod przykrywką pobożności?.
A czy ta jak określam odpustowa pobozność to nie jest wygodnictwo, czy w ten sposób chcemy uciec pod dzwony i kadziło od rzeczywistej reflleksji nad życiem i szukania dobra w sobie?
A czy te kilkadziesiąt lat pontyfikatu J.P.2 zmieniło cokolwiek hierarchów kościelnych , lub szeregowych proboszczy?
Ja nie widzę.
Czy takie odpustowe podejście do nauk , przesłania, które kierował J.P.2 do wiernych i nie tylko , nie stanowi obrazy dla pamięci papieża?
To podejście charakteryzuje naszą małostkowość , huraoptymizm, poczucie niedowartościowania, szukanie w metafizyce naszej wiarygodności. Mozna by tak długo. Dobrze jest czasami spojrzeć w lustro.
Ale też nie jesteśmy w tym wyjatkowi. Tak sądzę.

Gość

Ekor, ani sztuczne, ani zakłamane, jeżeli chodzi o zwykłego człowieka. Po prostu naturalne reakcje, emocje. Potrzeba wsparcia duchowego, ideałów.
Pragnienie przeżywania uniesień, o których zapomina się za chwilę. Taka jest natura ludzka.
Dobry tego przykład, to kibice piłkarscy. W dobrej wierze składali deklaracje, uniesieni chwilą. Za chwilę o tym zapomnieli, poniesieni emocją. Zwykła ułomność natury ludzkiej.
Media odpowiadają tylko, w sposób nieco przerysowany, jak zwykle, na zapotrzebowanie społeczne. To ich rola.
A politycy - wykorzystują każdą okazję do swoich celów. Znowu jak zwykle.
Patrzący z boku, niezaangażowany, chłodnym okiem widzi patos, celebrę, sztuczność i zakłamanie. Jest w stanie dokonać prawidłowej choć jednak niepełnej oceny.
Inaczej to jednak wygląda - od środka... Społeczeństwo lub pewna jego grupa tego oczekuje, i to otrzymuje.
Niestety, tacy właśnie jesteśmy.
Przywódcy, jednego dnia noszeni na rękach, drugiego są strącani z piedestałów. Nie tylko u nas.

Jaga

Gość