POLITYKA 2o

Gość

Z tego wynika, że "podróże w czasie", "powrót do przeszłości" czy przeniesienie się w przeszłość nie istnieje. Używanie tego określenia jest tylko skrótem myślowym, podróżujący cały czas przemieszcza się w swoim własnym czasie, a punkt początkowy jego podróży we własnym.

Jeżeli chodzi o wpływ grawitacji na upływ czasu - doprawdy nie doceniałam, jak moje wieloletnie mieszkanie na parterze mogło korzystnie wpłynąć na spostrzeżenia postronnego obserwatora... Ale z kolei pracowałam na 33 piętrze, więc pewnie się zrównoważyło, niestety...

Dziekujemy.
Jaga

Gość

Jaki charakter ma materia, trudno sobie uzysłowić. Czy korpuskularny, który jawi się w fizyce Newtonowskiej, czy ciągły, falowy w dalszej części fizyki klasycznej.
Ale świat jest tylko taki, jaki jego obraz sami sobie o nim wyrobimy. Obraz wyrabiamy sobie od początku swego istnienia i dla nas cały świat z jego zawartością jest nasz i indywidualny. Nie musi być ani korpuskularny, ani falowy. Ważne jest, że udaje się nam w nim egzystować i ... poprawiać go do własnych, indywidualnych potrzeb.
Na przykład, jeżeli wiemy, że za nami stoi krzesło, to siadamy na nim i już. Wiemy o nim napewno i nie przypuszaczamy, że tam stoi, więc siadamy. Nie usiądziemy na nim, gdy przypuszczamy, że tam stoi. W tym przypadku sprawdzamy, czy stoi. Ale też bywa, że wiemy, że tam stoi i siadamy... na podłodze. Również gdy wiemy, że krzesła nie ma za nami i przewracamy się do tyły, to bywa, że stoi! W sumie operacja siadania na krześle kończy się sukcesem w conajmniej 99-ciu %%. Do tych procentów dochodzimy myślowo.
Tak samo konstruujemy świat. Jaki jest świat, nie będziemy nigdy wiedzieć. Nawet jeżeli rozszyfrujemy zjawiska bezprzyczynowe, np. [link widoczny dla zalogowanych] , to wystąpią następne. Ale gdy znajdziemy właściwe ich zastosowanie. Znajdziemy warunki, w których zachodzą po naszej myśli, to zawsze będzie margines niepewności.
Ze zjawiskami bezprzyczynowymi walczymy w ten sposób, że dopracowujemy się porównań z innymi zjawiskami, że tworzymy nowe wzory matematyczne, ale im dalej w to brniemy, to sprawy stają się bardziej skomplikowane i nawet może nie starczyć znanej i stosowanej matematyki, aby je opisać.
Na tej podstawie mam przypuszczenia, że przyciąganie grawitacyjne spełnia się w 99,9999...(dowolna ilość 9-tek), ale jak zdaliśmy sobie sprawę, że nie ma miejsca zapoczątkowania czasu w BB, to i grawitacja do końca nie jest określona. Skąd od razu też światło uzyskało prędkość 300 000 km/sek, co jest podstawą fizyki Einsteina? Tego się nie wyjaśnia. Ale tak przyjeliśmy, tak jest i już.
A może świat korpuskularno-falowy, to tylko atrapa? Bo: [link widoczny dla zalogowanych] . Ale o tym innym razem. W nowym temacie - o na razie ... Mr. Green

Gość

Tak też Panesz to rozumiem po szkółce niedzielnej, dużo rozważań ma podstawy teoretyczne nie praktyczne, jednak wiedza teoretyczna daje podstawę do zastosowań praktycznych. Panesz może źle mówię ale jeśli światło ma prędkość 300 000 m/sek to nie jest już teoria i sprawa umowna do zostało udowodnione. Więcej nie piszę bo się ośmieszę.
Pozdrawiam.

Gość

Gość

Po wczorajszych porannych kłopotach z wejściem na forum, jestem dopiero dzisiaj.
Ekorze! Mogę (to o mojej uwadze)się trochę rozjaśnić. Ale po kolei.
Wzór E=mc2 jest poprawny wyłącznie dla jednej izolowanej cząstki. Jest poprawny dla jednej, jedynej cząstki nie oddziałującej z innymi. Ale ich masa oddziaływuje grawitacyjnie z innymi. Więc dla nieizolowanej cząstki energia CAŁKOWITA będzie wynosiła E=mc2-G, gdzie G jest energią oddziaływania grawitacyjnego. Jak też wiadomo cząstki, ale już nie wszystkie, oddziaływują pomiędzy sobą elektrycznie (ładunkiem elektrycznym). I też na to muszą zużyć pewną część energii. Ale z tymi sposobami traktowania wzoru E=mc2 już (jeszcze) się nie spotkałem.

Jeszcze jedno mnie w tym wzorze zastanawia. Dlaczego energia KINETYCZNA cząstek jest o połowę mniejsza od energi CAŁKOWITEJ tej cząstki? Bo wynikałoby, że dal prędkości "v" Ec= mv2, a Ek=mv2/2 ze wzoru na energię kinetyczną! Ale mniejsza z tym! Załóżmy że pojęcia Ec dla "v"<<"c" nie ma! To jest niefizyczne! Conajwyżej filozoficzne.

Jeszcze jeden aspekt tego. Co do fotonów. Bo one podlegają dyferencji, załamaniom, zachowują się jak fale, a jednak... poddają się prawom materii i są jej cząstkami. Własnie, jeżeli są czystą energią, to dlaczego czysta energia, która jest, która jest tylko i wyłącznie obliczana w tym przypadku jest cząstką? Czyżby? Czyżby foton nie miał ani krzty masy? Podzielam więc zdanie tych, którzy twierdzą, że znikomą ilośc masy, ale MA! I jest to najmniejsza masa, jej KWANT!! Dlaczego masa nie ma swych kwantów, a energia MA? A co na to równanie E=mc2, a co na to zasada Heinsenberga?

Dalej. Ktoś, nie wiem kto to, prawdopodobnie był to polak, zaproponował inny model cząstki elementarnej, o której wspomniał w swoim poście tudzież BL. Są to superstruny - [link widoczny dla zalogowanych] . Jak to się ma do podstawowych zagadnień fizyki, czy jak je sobie wyobrazić, kilka wskazówek jest w wymienionym w wikipedii po linku.
Ja sobie to wyobrażam, że cząstki elementarne w tym modelu, to są wirujące sploty strunowe. Każda cząstka jest różną ich ilością (wielkością) lub inaczej spleciona i stąd ich rózne własności. Ponadto z nich wyrastają (wystają), związane na wskroś farfocli jakieś "struny" grawitacji, ewentualnie elektrycznie i tym podobnie. (Czyżby to owo miało tworzyć przestrzeń pomiędzy nimi?)
Wogóle to doszedłem do życiowszego modelu cząstek. No bo co to jest przestrzeń? Jak ją sobie wyobrazić, jak ją zauważyć? Nie wiemy ile wymiarowa jest nasza przestrzeń! Nawet przyjmuję ją jako n dążące do oo. Ale zauważalna przestrzeń jest trójwymiarowa! A wynika to z... Einsteina, że występują w niej zakrzywienia. Że w niektórych miejscach jest tak zagęszczona, że powstają cząstki. Że owe zagęszczenia są róznego rodzaju i mogą sie przemieszczać w owych trzech wymiarach w równych kierunkach z róznymi prędkościami, a mimo to są w ... niewidocznych wymiarach ze sobą powiązane! Jest to m.in. grawitacja i inne oddziaływania! Wyjaśnia to też jak powstał BB i nasz świat! Wyjaśnia też co to jest atom, a właściwie jądro atomu. Może wyjaśnia skąd i jak działają siły jądrowe! Wyjaśnia zmiany cząstek z jednych na drugie, zjawiska akazualne i ograniczoność matematycznej interpretacji tegoż.

Ostatnie moje "fizjologiczne" wyjasnienie dobrze mi się mieści w porównaniach do rzeczywistości. Kolaps hali targów katowickich nie jest dobrym przykładem, ale mosty czy wieże (maszty) - jako podprzestrzenie naszej przestrzeni (tylko 2 lub 1 wymiar!) Przecież można badać naprężenia tych budowli pod... róznymi OBCIĄZENIAMI (przejazdy czołgów i trapsporterów, pod wpływej wiatru). Wystarczy odpowiednia ilość mierników umieszczonych w pewnej siatce. Analiza ich wskazań pod róznymi obciążeniami tych budowli pozwala wykryć wady konstrukcyjne! A więc... pozwala znajdować, zauważyć "wyróżnione elementy", odstające od normalności (czyli wady materiałowe i konstrukcyjne). Pozwala je zauważać tak samo jak .. zauważamy naszą materię we wszechświecie! Dzięki tym zagęszczeniam materii w niektórych miejscach, ich nierównomiernością występowania zauważamy przestrzeń, świat i jego rozległość! Aż dziw, że cała nasza potęga nauki nasza wiedza, jak i wszystkich pojedyńczych ludzi mieści się tylko i wyłącznie na płaszczyźnie, czyli na kartkach papieru (papirusów też), ekranach komputerów i jak i prawie jednowymiarowej mowie, wymianie myśli itp.
No i Ekorze! O ilu wymiarach tego świata my rozmawiamy? Ja nie wiem i nie uwierzę w żadną ich liczbę!

No to niech będzie tyle na temat tego co wyraziłem poprzednio niejasno: Nie musi być ani korpuskularny, ani falowy. Ważne jest, że udaje się nam w nim egzystować i ... poprawiać go do własnych, indywidualnych potrzeb. ...nie chcąc wychodzić poza wymiar tego topiku!
Pozdrawiam.

Gość

Gość

Ten Gość to sem ja.

Gość

Ekorze! Na razie czytam....
Wątpię, aby Ci udało się uporządkować pewien stan cząsteczek... Zanim powrócisz do właściwego sobie stanu entropi, sądzę, że uda mi się uporządkować swoją wiedzę na ten temat i.. porównać.
Więc nara, aby nie popełnić "błędów". Mr. Green

Gość

Obecność w szkółce niedzielnej nie jest obowiązkowa.

Uważam że na dzisiejszym etapie naszej dyskusji można postawić pytanie:
Czy można podróżować w czasie wykorzystując spowolnienie czasu jakie daje prędkość podróży zbliżona do prędkości światła, oraz wykorzystując oddziaływanie silnych pól grawitacji.
Uważam że nie. Biorąc pod uwagę kruchą konstrukcję ciała ludzkiego nie jest możliwym ani podróż zbliżona do prędkości światła , ani przebywanie w tak silnym polu grawitacyjnym.
1. Szybkość, zgodnie z prawami fizyki nie jest możliwym nadanie tak dużej prędkości masywnemu obiektowi jakim może być , kapsuła, czy rakieta do podróży. Odsyłam do pojęcia masy relatywistycznej związanej z prędkością. Można snuć rozważania podróży w przestrzeni kosmicznej rozpinając olbrzymi żagiel wyłapujący cząstki wiatru kosmicznego jako napędu. Ale uzyskanie jako takiej prędkości to czas o wymiarze nieskończonym. Nawet wykorzystanie pól grawitacyjnych mijanych dużych obiektów masowych(gwiazdy, planety) nic nie da.
2.Silne pole grawitacyjne.
Pola grawitacyjne należą do „pól słabych” Ale przykładowo gwiazda neutronowa której materia to ściśle „upakowane” neutrony o olbrzymiej masie wytwarza pole grawitacyjne miliardy razy silniejszym od pola Ziemi. To także nie daje szans, na powierzchni gwiazdy neutronowej czas jest spowolniony o około 20%, 4 lata zamiast pięciu. Łyżeczka masy materii gwiazdy neutronowej , waży miliony, miliony ton, jak człowiek w swej konstrukcji fizycznej może takie siły znieść.

A więc fizycznie ani jeden , ani drugi sposób nie jest w świetle dzisiejszej wiedzy możliwym do realizacji.

Gość

Ekor czyli teoretycznie tak praktycznie nigdy. Zapytam inaczej czy gdyby ktoś wybrał się na inną odległą planetę powiedzmy na rok i mierzył czas własnym zegarkiem i kalendarzem czy po powrocie na ziemie zastałby to samo. Pytam gdyż oglądałem dawno temu film SF tak właśnie było jak to wytłumaczyć? a może ja niezupełnie zrozumiałem?
Dzięki za lekcję.

Gość

Gość

Dziękuję i pozdrawiam, Jaga

Gość

Noto się przyznaję, Ekorze, że to moje w twojej ramce, to nonsens.
Jednak piszemy o dwu rozdzielnym rzeczach. Bo o ile przelicznik masy na energię lub na odwrót czyli E=m*c**2 (właściwy zapis wzoru rozumiany przez translatory większości języków komputerowych) dotyczy energi i masy cząstek elementarnych. Ostatni wzór Ek - E = (m - mo)*c**2 o tymże świadczy.

Literalnie jesteś dobry, natomiast przyjęty przez nas zapis gmatwa sprawę. Przelicznik k zapisany jako = ( czyli 1 dzielony przez pierwiastek kwadratowy z wyrażenia (1-v2/c2) ) powinien mieć zapis = 1 / (1 - v**2/c**2)**(1/2) .
Mnie w tym zastanawia jedynie pierwiastek kwadratowy w mianowniku z=(1-v**2/c**2)**(1/2). Po jego przekształceniu otrzymujemy 1 = z**2 + (v/c)**2 lub c**2 = (z*c)**2 + v**2, a jest z twierdzenia Pitagorasa!
Czyli nic nowego pod słońcem. Prędkość światła jest wypadkową prędkości v i bocznej kontreakcji. Tak samo jak siła odśrodkowa jest stała w ruchu po kole dla swych składowych sił wzdłuż wspołrzędnych, jak zmiany pola magnetycznego dla zmian w polu elektrycznym, prawo Bernoulliego i tym podobniejsze zjawiska oparte na fizyce. Po krótce: na akcję następuje prostapadła do niej kontrakcja, każda zauważalna zmiana nie tylko fizyczna powoduje zmiany w swoim otoczniu, zmienia równoważnie całkowicie otoczenie.

W sumie Twój wywód rozumię tak, że jeżeli nie zmienia się energii układu, a układ dostaje dodatkowo energię, to niesie obie te energie, wiąże je. Natomiast m*c**2 - G należy rozumieć, że cząstka elementarna z całkowitej swej energi wytwarza pole grawitacyjne, udziela się w jego istnieniu, przenika cały układ, jest nierozdzielna z każdym układem, w którym istnieje.
Też odnoszenie układu euklidesowego do relatywistycznego co udowadniasz w następnych postach, ma znaczenie przy prędkościach porównywalnych z prędkością światła, ale...
spowolnienie czasu następuje pomiędzy obiektami. Dla oddalającego się czas ulega spowolnieniu, jak i dla obserwatora czas ulega spowolnieniu. Przecież to obojętne co się oddala. Czy stacja odjeżdża od pociągu, w którym stoimy w oknie, czy też nasz pociąg. Co to za różnica? Jest to relatywistyczne. Więc po powrocie, gdy obserwator przybliża sie do lecącego lub na odwrót, czas dla obu przyśpiesza stosownie do prędkości przybliżania się. Ale po powrocie upłynie w końcu tyle samo czasu ile trwała podróż kosmiczna w obojętną prędkością. WIęc ja z kolei twierdzę, że jest róznica czasu pomiędzy rzeczywistym a relatywistycznym, ale w podróży tylko w jedną stronę. WIęc im prędzej i jak najdalej od starej, to mimo że od razu młodnieje, to "one way ticket" bez możliwości powrotu i już! Mr. Green

Gość

Ekor czyli nie ważne gdzie bym przebywał a nawet z kim bym przebywał ważne z jaką prędkością oddalałbym się od własnego gniazda. Wiesz zapytałem gdyż jak mówię widziałem kiedyś taki film SF długo mnie to nurtowało jak to możliwe teraz wiem że w wytwórni Warner Boros możliwe jest wszystko.
Pozdrawiam i chwilowo pytań nie mam.

Gość