POLITYKA 2o

Gość

Niech Ekor wypowie się sam, czy mu zaburzamy, czy nie, ale nie sadzę.
Po pierwsze, jesteśmy tu po to, aby dyskutować, a nie tylko wykładać swoje racje. Pierwszą reakcją jest zawsze obrona swojego stanowiska - widzimy to szczególnie jasno na Polityce.... Ale potem, sprawa wraca, zastanawiamy się, coś z tej dyskusji wynosimy, wszyscy. Panowie - może odrobinę więcej wiedzy o nas? Oczywiście, jeżeli chcą.
Faktem jest, Delto, że nie potrafimy zupełnie stanąć ponad własnymi emocjami, oddzielić tej dyskusji od własnych przeżyć, doświadczeń.
Nie możemy się zgodzić także z Ekorem bez zastrzeżeń - bo może wtedy okazałoby się, że i my nie zawsze mamy rację? Że dajemy się ponieść emocjom? A to jest sprawa niezależna od całego podłoża.

Esprit wspomniała o swoim sposobie na uspokojenie się....
U mnie jest trochę inaczej. Po pierwsze, rzadko mi się zdarza dać ponieść emocjom, ale jeżeli już, to tak długie "wstrzymywanie się" powoduje silniejszą erupcję. Czyli silniejsza reakcję układu autonomicznego. Na ogół, wstrzymuję oddech, uspokajam bicie serca.... i całkowicie oddalam się myślowo. Nie kontynuuję, wogóle. Przenoszę się w inny wymiar. Odwracam plecami - w przenośni, i realnie. Zajmuję czym innym. Staram się sprawę odsunąć, zapomnieć, jakby ześlizgnęła się po niewidzialnej membranie. Czy słuszne, nie wiem, ale działa.

Gość

Widzisz Jago -ja swoje emocje wyciszam, ale nie wychodzi mi to na dobre. Bo one nie znikają, jak nie znika powód. Odsuwanie w moim przypadku powoduje kumulację i prędzej, czy później wybuch jest nieunikniony... a wtedy na pewno zdarza się że wyskakuję z czymś "ni w pięć ni w dziesięć" i trudno mnie samej zrozumieć o co chodzi tak naprawdę. Bo trzeba by drążyć, a tego wcale nie lubię, i jeśli upływa długi czas, nawet czasem nie pamiętam. Zostaje tylko slad, cos na kształt blizny, której nic nie zmaże, a która czasem baaardzo dokucza. W dodatku mając świadomość, że moja uraza ma tak głęboko schowane korzenie, czuję się głupio wobec partnera i już w ogóle robi się nieciekawie. Niezaleznie od tego kto pierwotnie zawinił....wina zawsze okazuje sie moja.

Gość

Tak to jest, Delto..... Jeżeli coś boli, każde dotknięcie uraża.
Ale - spróbujemy podążyć chyba za Ekorem. Upuszczając przy okazji nieco pary z własnych emocji, czego może nie będzie miał nam za złe!! :))

Gość

Właśnie... może skorzystam z bezmiaru wiedzy Ekora i przy następnym konflikcie...usiądę Ok!

Gość

Ja także mam nadzieję, że Ekor nie będzie miał nam za złe, w końcu wygadanie się tutaj spowoduje choć trochę mniejsze emocje w "realu" Ya winkles

Siadamy więc i przysłuchujemy się wykładom, dorzucając od czasu do czasu swoje "trzy grosze" Ya winkles

Siadamy z jeszcze jednego powodu:

Gość

Gość

A to mnie złapałaś Delto Ya winkles

Nie, nie mam. Ja w pozycji horyzontalnej nigdy nie próbowałam się kłócić, prędzej po wszystkim łykałam łzy.
Ale nie potrafię sobie wyobrazić swojej siły przekonywania w takiej pozycji. W tej chwili w mojej wyobraźni każde zebranie się do perory (albo stracia słownego - takiego, które w zamierzeniu ma być skuteczne) wiąże się z podniesieniem się i lekkim choćby pochyleniem do przodu, nawet palce zaciskają się w pięści. Mimowolnie.
Kłótnia automatycznie kojarzy mi się z poderwaniem na równe nogi - w gotowości do starcia Razz

Pewnie nie o to Ci chodziło [link widoczny dla zalogowanych]

No i napisałam, że

Gość

Proponuję zamknąć dosyć burzliwy wstęp do zasadniczego wątku.
Oczywistym jest że każda sytuacja jest jednostkową i każda z Pań zabierajacych głos w dyskusji ma rację.
Trochę podkolorowałem opis sytuacyjny. Jako męski szowinista uchwyciłem się tego, ze organizm mężczyzny z zasady szybciej powraca do równowagi.A więc ten układ autonomiczny nie jest tym bodźcem uruchamiajacym kolejne emocje w układzie limbicznym. Ale jak wiemy z życia mężczyźni też bywają często "upierdliwi, pamiętliwi". Takie to życie. Dobrze jest uzmysłowić sobie ten mechanizm.
Teraz przystępujemy do sedna tematu. Schodzimy do rozważań na poziomie genetycznym.Rozważań w których MY , nasze EGO stoimy z boku patrząc co te geny wyprawiają z naszym organizmem.

[link widoczny dla zalogowanych]

Patrzymy i nie mamy na to żadnego wpływu.
Na początek kilka oczywistych a jakże istotnych stwierdzeń;
1. Jesteśmy "produktem "procesu ewolucji.
2.Ewolucja której głównym zadaniem jest przedłużenie gatunku jest bezwzględna i racjonalna w swym działaniu.Choćby to że wybrała w zaawansowanym stadium formę płciowego rozmnażania. Ten sposób daje nieskończenie wiele mozliwości adaptacyjnych do zmieniajacych się uwarunkowań środowiskowych. Zawsze bowiem znajdzie się jakiś organizm któremu akurat będą odpowiadać aktualne zewnętrzne warunki. Zapewnia to kombinacja genów JEJ I JEGO.
3.Ale zarówno ONA , jak i ON realizując zadanie naczelne ewolucji dązą do maksymalizacji ilości SWOICH kopii genetycznych.
I tu rysuje się pole konfliktu między jedną a drugą płcią.
Paradoks ; Cel wspólny - przedłużenie gatunku. Różnica; Każda płeć chce aby to jej geny dominowały , a więc jak najwięcej potomstwa z MOIM genotypem, czyli moimi cechami osobowymi.
Przechodząc do szczegółów dla bezpieczeństwa, wygody będę operował ogólnymi pojęciami; SAMICA , SAMIEC. Wszak rozważamy bliski nam etap ewolucji.
Nasze EGO stoi z boku. Ile z tego przyjmiemy do siebie niech pozostanie sprawą indywidualną.
Wiemy że będzie , jest, konflikt płci ,wynika to z założeń. Zakreślamy ARENĘ na jakiej zachodzi ten konflikt;
1. Każdy osobnik dąży do stworzenia maksymalnej ilości kopii swgo genomu (potomstwa w których jego geny będą dominować).
2.Wykształcone związki pokrewieństwa wśród stadnych istot naczelnych pozwalające przetrwać trudne chwile nie odgrywają tu żadnej roli. Natura w różny sposób zabezpieczyła te istoty przed "prokreacją w rodzinie" Tu na "pomoc brata , siostry liczyć nie można".
W związku z tym dochodzimy do źródeł konfliktu;
1.Trzeba się kojarzyć z "obcą " istotą. Na swoich jak już wspomniałem liczyć nie można.
2.Nierównomierny podział kosztów reprodukcji.
Samiec; kilka ruchów , ot ćwicenie gimnastyczne, niewielki wydatek energetyczny na wytworzenie plemników i gimnastykę. Jeżeli trafił żle pod wzgledem genetycznym , nie duża strata, przy dobrym układzie połowa samic w okolicy może nosić już w swym organiźmie jego geny.
Samica; tak, Ona przejmuje na siebie cały ciężar metaboliczny związany z ciążą. A jeszcze jak trafiła na samca z wadliwymi genami ..to czeka ją dużo ..dużo wysiłku i kłopotów.I nie ma zmiłuj...Jej to niestety problem.
Jak więc te geny radzą sobie. Walczą i to jest prawdziwa walka , a nie tam jakieś wypominki czy frustracje jednej czy drugiej strony.
1.Ring wolny starcie pierwsze;
Doszło do zapłodnienia. Polem starcia jest ..łożysko. Twór w zasadzie obcy samicy. Ono tylko zagnieździło się w Jej ciele na pewnie czas.Taki inkubator któremu samica dała schronienie.
Nie wdając się w szczegóły dobrze wiedzieć że w naszym genomie jest kilkadziesiąt genów tzw. Piętnowanych (imprindent genes)
One to odpowiadają za funkcjonowanie także łożyska w zakresie jego wzrostu a tym samym i płodu.
Pietnowane geny ze strony samca dążą do maksymalizacji wzrostu łożyska. Mają w tym swój cel. Większe łozysko , wiekszy płód , większy i silniejszy noworodek , większe szanse przeżycia i dalszego powielania genów.
A że wyssie to ostatnie siły z samicy? to jest nieistotne ,a nawet pożądane. Pożądane gdyż jest szansa że kolejno nie urodzi potomstwa konkurencji.
Ze strony samicy sytuacja wygląda zgoła inaczej. Oczywiście chce donosić płód, ale ewolucja żąda od niej maksymalnej ilości kopii genetycznych z Jej strony. A więc jej geny piętnowane przeciwdziałają w tym zakresie genom samca obniżając tempo wzrostu łozyska. Wszak musi oszczędzać siły na kolejne ciąże.
A więc trwa bezpardonowa walka genów na polu łożyska.
Co się dzieje gdy z jakichś powodów geny piętnowane samicy są słabe?
Geny samca dominują następuje inwazyjny rozrost łozyska. Grozi to oprócz oczywistych kłopotów nabłonniakiem kosmówkowym (groźnym nowotworem)
Jeżeli zaś dominuje gen piętnowany samicy , to w swym zapale destrukcyjnym nie pozwoli zagnieździć się łożysku w śluzówce.Czyli nici z potomstwa.
A więc w miarę normalny rozwój płodu , przyszłego potomka jest wynikiem swoistego remisu między genami samca i samicy. A więc REMIS !!!
Nasuwa się taka refleksja;
Ewolucja przypomina bieg sztafetowy w nieskończoność.
Organizmy żywe są kolejnymi biegaczami niosącymi swój DNA("genotyp") w przyszłość.
Napewno i My ludzie jesteśmy tymi biegaczami wykonującymi zadania jakie stawia przed nami ewolucja poprzez nasze DNA.
A więc jesteśmy tylko narzędziem , posłańcem naszego DNA.
A CZŁOWIEK to brzmi dumnie!!!???

P.S.Proszę to co napisałem traktować jako ciekawostkę , na poziomie luźnej dyskusji. Nie odnoszę się do głębszej wiedzy naukowej, bo i takiej nie posiadam.

Gość

Trudno sie tu uchwycić czegokolwiek, no bo skoro to się toczy na niedostępnej dla nas arenie...
Ale za to skojarzenie mnie dopadło Ya winkles

http://www.2o.fora.pl/swiatlo-i-dzwiek,28/piosenka-jest-dobra-na-wszystko,3372-450.html#70826

Może później....

Gość

Esprit, to chyba niejako dotyczy Twojego zapytania o przepływy horyzontalne... chociaż.. nie jestem pewna.. ale chyba ten typ przepływów wykształcił się w procesie ewolucji znacznie później. Tak więc, czekamy dalej.
I tylko pytanie: a gdzie nasza wolna wola?! Do niej należy chyba tylko bezskuteczna walka z naszymi genami.
Intryguje mnie tylko - dlaczego Natura wyznaczyła Samcowi i Samicy tak przeciwne zadania w zakresie prokreacji? Czyżby korzystny wynik mógł się kształtować tylko na zasadzie walki konkurencyjnej, w czasie której korygowane są niekorzystne odchylenia? A sztywne ustalenie zasad, podział funkcji, nie dawałoby możliwości korekty, i tym samym powodowało stopniowe mutacje....
Jakoś mi to przypomina Wolny Rynek..

Jaga

Gość

Jedna mała uwaga: pytanie o przepływy..horyzontalne nie ja zadałam. Ja tylko "pociągnęłam" temat.
I to wszystko jest na tej stronie.

Ja nie wiem czy to należy tak ująć

Gość

Esprit, zaczynam mieć wrażenie, że cała nasza cywilizacja, kultura, obyczaje, prawo to jest walka z naszymi genami, na które usiłujemy nałożyć wędzidło!

A co do przepływów, nie tylko poziomych.. ja też przecież pociągnęłam, nie jesteś odosobniona. I myślę, że mógłby to być temat ciekawy, naukowo, oczywiście.. na oddzielny topik.. ale czy ktoś zdecydowałby się go pociągnąć?! Hmm, tu dopiero byłby problem osobistego zaangażowania.

Co do wydatku energetycznego.. to masz bezwzględna rację. To Przewodnik stada ma zawsze największą szansę przekazania swoich genów, a tą pozycję musi wywalczyć.... Przypomina mi się Złota Gałąź J.G. Frazera.. . chyba czas, aby przeczytać jeszcze raz.
Ile pamiętam - Król, aby utrzymać pozycję, musi walczyć z konkurentami.
Kiedy przegrywa - ginie.

Gość

Gość

Gość