POLITYKA 2o

Gość

Sen - Julian Tuwim
Śniło mi się coś dziwnego:
Była aleja długa,
Akacje kwitły(białe akacje)
Pachniało.
Było modro...było biało...
Słoneczna smuga
Po długiej biegła alei,
Był ranek...ranek wczesny...
Był szczęścia sen bezkresny,
Sen szczęścia i nadziei...
Kwitły akacje , pachniało,
Było modro...było biało...
Szedłem z oczyma na niebie,
Szedłem- jak gdybym do Ciebie
Szedł w dal...

Gość

Od razu zaznaczam, ze nie jest to wiersz mojego autorstwa, tylko chyba jakiegoś licealisty (no już dawno pewnie nielicealisty, bo wiersz zalegał trochę czasu w mojej szufladzie).

Rozmowa z kotką

Nie znamy sie jeszcze
ale to nie problem

Podam jej łapę, o ręke poproszę,
Ukłonię sie ładnie i grzecznie przedstawię.
Ona coś odmiałknie,
a...potem jakoś sie ułoży.

Najpierw zapytam, jak mleko.
Czy nie było dzisiaj za kwaśne?
No bo o czym rozmawiać z kotką,
którą zna sie dopiero pięć minut?

Później, może przejdziemy na inne tematy.
Co jej się śniło. I jakie są jej marzenia.
I czy kotki lubią czasem, dla żartów,
na złość przebiegać ludziom drogę,

Po której chodzą własnymi ścieżkami.

Incognita

Jak wspomniała Pro...dzis bardzo pasuje...na muzykę, ale i tutaj...
Bema pamięci żałobny rapsod
Cypriana Kamila Norwida

http://www.youtube.com/watch?v=Od3NPfci5Fs

Gość · Wysłany: Czw 9:13, 12 Mar 2009 Temat postu:

Melancholia - Krzysztof Kamil Baczyński

Szary pejzaż tętni kroplami
w rzeki gęste, lśniące jak ołów,
noc przepędza do pustych obór
czarne chmury, stada bawołów.

Po wądole nakisłym zmierzchem
pełźnie szumem chmur szarych liszaj,
przez zasiane w ugorach cisze
dzień brzeziną schodzi przez pole.

Gość

Wielkanoc - Jan Lechoń

Droga, wierzbą sadzona wśród zielonej łąki,
Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze.
Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze,
A pod niebem wysoko śpiewają skowronki.
Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,
Drogą, którą co święto szli ludzie ze śpiewką,
Idzie sobie Pan Jezus wpółnagi i bosy
Z wielkanocną w przebitej dłoni chorągiewką.
Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste,
Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska.
Poznała Zbawiciela z świętego obrazka,
Upadła na kolana i krzyknęła: "Chryste!"
Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą,
A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem
I rzeknie: "Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą,
Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem".

Gość

Trafił mi się poniższy wiersz, który mnie zachwycił spojrzeniem.
Tak się mi spodobał, że .... nie wiem co z nim zrobić!

Łoto łon.

Autorequiem (Miałem takie przeczucie) - Oleg Małaszewski

Ja umarłem zimą, w lutym,
Jak dzwon padłem w lód
W śniegu rażąco wyryłem
Swój pożegnalny ślad.
Wiatr grał chłodne walce
Srebrny całun szył
A mróz zacisnął palce
Na mojej duszy.

Było lekko, ciepło było
I ustąpił ból,
Włosy rwała, układała
Blada śnieżyca.
Ja leżałem blado-siny
Po raz pierwszy mądrym był
Jak nikt dotąd, szron kłujący
Wargi moje pił..

(dalej w tonacji o ton wyższej)

Już zwaliłem niepotrzebny
Życia barów mix.
Oglądały cicho niebo
Lodowiska óczu.
A po ustach niewzruszonych
Czysty spływał śmiech
I grabarze grób kopali,
Przeklinali mnie.

(murmurando na melodię pierwszych czterech wersów)
...
Ktoś łzę ronił, a ktoś splunął
Na duszy piołun.
I pochyliła się młoda Wieczność
Do moich kolan.

A to zaspiewał do własnej melodii Michajło Zaryczny
[link widoczny dla zalogowanych]
co starałem się, próbowałem przetłumaczyć, oczy wiście!

Gość

Po co tyle świec... - Bolesław Leśmian
Po co tyle świec nade mną, tyle twarzy?
Ciału memu nic już złego się nie zdarzy.

Wszyscy stoją, a ja jeden tylko leżę -
Żal nieszczery, a umierać trzeba szczerze.

Leżę właśnie, zapatrzony w wieńców liście,
Uroczyście - wiekuiście - osobiście.

Śmierć, co ścichła, znów zaczyna w głowie szumieć,
Lecz rozumiem, że nie trzeba nic rozumieć...

Tak mi ciężko zaznajamiać się z mogiłą,
Tak się nie chce być kimś innym, niż się było!

Gość

Gadu, gadu a kóltura cosik leży .... odłogiem Mr. Green

Gość

Zdaje się, W51, że użyłeś ostrej miotły do odkurzania tego topiku!
Ale liczą się dobre chęci! Mr. Green

Pamiętam, pamiętam, jeszcze ze szkoły (pewnie w drugim obiegu?! bo nie na lekcji...)

Gość

No to sie dołączę.
Na poczatek Ernest Bryll

*** [Skąd to zmęczenie...]

Skąd to zmęczenie w nas każdego rana
Jakby każda noc była nie przespana
Skąd twarze takie szare, skąd oczy takie stare
Czemu gonimy tacy zadyszani,
Jakby się nam ta ziemia chwiała pod stopami
I skąd to, że nie wiemy, dokąd tak biegniemy.
Stąd ten krzyk - szybciej, szybciej. Inaczej padniemy...

Gość

W ramach polemiki na Polityce:

http://www.2o.fora.pl/polska,30/gorzki-rok-oby-nigdy-wiecej-tuska-buzka-balcerowicza,4638-75.html#103597

Konstanty Ildefons Gałczyński
Satyra na bożą krówkę

Po cholerę toto żyje?
Trudno powiedzieć, czy ma szyję,
a bez szyi komu się przyda?

Pachnie toto jak dno beczki,
jakieś nóżki, jakieś kropeczki -
ohyda.

Człowiek zajęty niesłychanie,
a toto, proszę, lezie po ścianie
i rozprasza uwagę człowieka;

bo człowiek chciałby się skoncentrować,
a ot, bożą krówkę obserwować
musi, a czas ucieka.

A secundo, szanowne panie,
jakim prawem w zimie na ścianie ?!
Co innego latem, gdy kwitnie ogórek!

Bo latem to co innego:
każdy owad może ten tego
i w ogóle.

Więc upraszam entomologów,
czyli badaczy owadzich nogów,
by się na tę sprawę rzucili z szałem.

I właśnie dlatego w Szczecinie,
gdzie mi czas pracowicie płynie,
satyrę na bożą krówkę napisałem.
Szczecin, Świetlica Artystyczna,
dnia 16 lutego 1949 r.

Gość

O, Gałczyński!! Uwielbiam. Politycznie również...

STRASNA ZABA

wiersz dla sepleniących

Pewna pani na Marszałkowskiej
kupowała synkę z groskiem
w towazystwie swego męza, ponurego draba;

wychodzą ze sklepu, pani w sloch,
w ksyk i w lament: — Męzu, och, och!
popats, popats, jaka strasna zaba!

Mąz był wyżsy uzędnik, psetarł mgłę w okulaze
i mowi: — Zecywiście cos skace po trotuaze!

cy to zaba, cy tez nie,
w kazdym razie ja tym zainteresuję się;

zaraz zadzwonię do Cesława,
a Cesław niech zadzwoni do Symona —
nie wypada, zeby Warsawa
była na „takie coś” narażona.

Dzwonili, dzwonili i po tsech latach
wrescie schwytano zabę koło Nowego Świata;
a zeby sprawa zaby nie odesła w mglistość,
uządzono historycną urocystość;

ustawiono trybuny,
spędzono tłumy,
„Stselców” i „Federastów”
— Słowem, całe miasto.

Potem na trybunę wesła Wysoka Figura
i kiedy odgzmiały wsystkie „hurra”,
Wysoka Figura zece tak:

— Wspólnym wysiłkiem ządu i społecenstwa
pozbyliśmy się zabiego bezecenstwa —
panowie, do gory głowy i syje!

A społecenstwo: — Zecywiscie,
dobze, ze tę zabę złapaliście,
wsyscy pseto zawołajmy: „Niech zyje!”

1936

Gość

Uwielbiam Go, to połączenie humoru z liryką... :)
Dla równowagi, K.I. Gałczyński - bardziej lirycznie:

Już kocham cię tyle lat

Już kocham cię tyle lat
na przemian w mroku i w śpiewie,
może to już jest osiem lat,
a może dziewięć - nie wiem;

Splątało się, zmierzchło - gdzie ty, a gdzie ja,
już nie wiem - i myślę w pół drogi,
że tyś jest rewolta i klęska, i mgła,
a ja to twe rzęsy i loki.
1938

Gość

Adam Ziemianin

Modlitwa o śmiech

śmiechu mi trzeba
na te dziwne czasy
śmiechu zdrowego
jak źródlana woda

niech mnie kołysze
w tej wielkiej podróży
i niech prowadzi
gdzie śmieszna gospoda

niech dźwięczy męczy
aż do zadyszki
śmiechu mi trzeba
przede wszystkim

niech się zatrzęsą
od śmiechu ściany
niechaj na zawsze
będę nim pijany

nie okrutnego
nie cynicznego
śmiechu mi trzeba
bardzo ludzkiego

Z ilustracją muzyczna (oczywiscie nie odsłuchałam Cenzura

)

http://www.youtube.com/watch?v=rNu1taRvenk

Gość

Odtworzyło się. Nie znałam, ale - to bardzo prawdziwe.
Humor, śmiech przywraca właściwe proporcje rzeczywistości.