POLITYKA 2o

Gość

hehe.
wolałem opowiadania odeskie
ten świat, którego już nie ma.
a w te klimaty wpisuje się kijowski kabaret Zwierciadło

Gość

Gość

Więc (od „więc” zdania się nie zaczyna) po powyższym, mogę już śmiało powiedzieć, że „moja” książka nie jest tą z najwyższej półki. I dotyczy dnia dzisiejszego lub ledwie wczorajszego.
Zacznę znów od… wiedzy nabytej o książce:
w Polityce był artykuł J. Paradowskiej Dalej od Wawelu (Recenzja książki o Lechu Kaczyńskim).
Już artykuł, pod znamiennym tytułem, wskazywał, że książka raczej nie będzie laurką dla prezydenta L. Kaczyńskiego.
Równocześnie J. Paradowska zapodała „tę rzecz” jako napisaną przez dziennikarzy życzliwie nastawionych do byłego prezydenta, którzy nie chcą go pognębiać, opowiadają się po jego stronie w konfliktach z rządem czy np. za wizją polityki zagranicznej L. Kaczyńskiego.
Link do artykułu:
[link widoczny dla zalogowanych]
Wydało mi się to zamysłem dość interesującym, niemal niemożliwym do przeprowadzenia, ciekawa więc byłam co autorzy mogą… Był i powód drugi – moja ocena prezydentury jest bardzo krytyczna, właściwie negująca wszystko. Chciałam przeczytać książkę, by… poznać spojrzenie przyjazne, być może skupiające się na plusach tej prezydentury, których ja nie dostrzegam.

Więc (znów „więc) już wiecie, że rzecz idzie o:

Daleko od Wawelu, Michała Majewskiego i Pawła Reszki (dziennikarzy Rzeczpospolitej)
Kto czytał? Chętnie posłuchałabym, jaki jest odbiór tej książki przez innych .
Muszę powiedzieć, że książka ma tę wadę, że… jest krótka, a ja lubię się w lekturę wgryźć i pobyć z nią, w niej dłużej. Ma ledwie 283 strony, olbrzymie marginesy i kobylasty stopień czcionki.
Za to czyta się lekko, pisana jest językiem poprawnym, bez wzlotów i upadków.
Nie będę jej streszczać, by nie odbierać zainteresowania dla książki tym, co jej nie czytali, a lubią takie rzeczy.
Szczerze polecam.
Sam tytuł książki z góry nam mówi, że autorzy nie gloryfikują prezydentury L. Kaczyńskiego
Jest to całkiem niezłe studium psychologiczne byłego prezydenta, ukazujące jego zależności, przyporządkowania i związane z tym motywy jego działania.
Prezydent jawi się jako postać humorzasta, chimeryczna, fanaberyjna, przy tym małostkowa, wybiórczo pamiętliwa... czyli to, co znamy (więc tu tajemnic nie zdradzam). Prezydent to... trochę wykładowca, bardziej gawędziarz lubiący snuć swoje opowieści w kameralnym gronie, ale marny wykonawca najwyższego urzędu, bez wewnętrznej dyscypliny potrzebnej do wypełniania codziennych obowiązków, stawiający swoich urzędników w dość zdumiewających sytuacjach, a równocześnie bezradny wobec ich poczynań.
No i oczywiście, patrzy na wszystko poprzez pryzmat korzyści lub krzywd brata - np. dobry rozdział o kulisach zdjęcia ze stanowiska premiera K. Marcinkiewicza. Przez rok myśli prezydenta zajmowało niemal jedno: jak usadzić na premierostwie swojego brata.
D. Tusk, którego znamy z PiS-owskich opowieści, jako tego z wilczymi oczami, to łagodny baranek przy obrazie, jaki malują autorzy książki.
I trzy kluczowe sprawy w polityce zagranicznej prezydenta, które dziennikarze przybliżają nam w dość korzystnym ujęciu, ale podają też i skutki prezydenckich działań.
Pałac prezydencki to całkowity brak organizacji pracy (tak z winy samych urzędników, jak i prezydenta), skupianie się na zamiarach rządu, z założeniem, że są one wrogie, na przeciwdziałaniach i promowaniu własnej drogi, do tego intrygi, plotki – w sumie naprawdę straszny dwór. Dwór, na którym króluje nieufność, gdzie jedni kopią dołki pod innymi, nie tyle dbając o wykonywanie swoich obowiązków, co o względy prezydenta. To szukanie spisków i szeptanie prezydentowi do ucha, kto przeciw niemu aktualnie się zwrócił. To wynikająca z tego karuzela na stanowiskach.
Itd. Itp. Przeczytajcie sami.
Rzeczywiście, autorzy czynią starania ukazania problemów z jakimi borykał się prezydent. Ale… szczerze powiem, że przedstawiony w książce obraz tej prezydentury robi wrażenie tak tragiczne, jak i groteskowe.
Jeśli tak wygląda opis prezydentury dokonany przez przyjaznych dziennikarzy, to... aż strach pomyśleć, jak wyglądałby on w wykonaniu tych mniej przyjaznych. A najciekawsze jest to, że powstał on w oparciu głównie o informacje pochodzące od byłych współpracowników L. Kaczyńskiego i członków PiS-u.

Gość

Gość

Daleko od Wawelu, Michała Majewskiego i Pawła Reszki

Maat, w zasadzie, nie mam ochoty czytać czegokolwiek na temat Lecha Kaczyńskiego. Przesyt, kompletny, po tym, co działo się w Polsce od czasu katastrofy. To wszystko, co opisałaś, w zasadzie zgadza się z tym, co, ułamkowo, wyłowiłam z różnych artykułów w prasie, pokrywa się.
Wyrobiło to we mnie pogląd, że ten człowiek znalazł się na niewłaściwym miejscu. Że, jako profesor akademicki, sprawdził się, był lubiany i ceniony. Konieczność sprostania obowiązkom prezydenta i interesom partyjnym spowodowała, że uaktywniły się jego negatywne cechy charakteru. Chociażby dlatego, że nie był w stanie sprostać obowiązkom. I to, co opisałaś, potwierdza to.

Ale, oczywiście, zaciekawiłaś mnie. Jeżeli wpadnie mi w ręce w bibliotece - przekartkuję, przynajmniej.

Gość

Autorzy dają obraz prezydentury L. Kaczyńskiego, przedstwiają niektóre ważniejsze fakty i zdarzenia im towarzyszące, oddają głos innym - tym, którzy byli blisko prezydenta. Nie ma tam komentarzy do samej katastrofy i czasów późniejszych.
Rozumiem Twój przesyt tematem. Chyba wiele osób tak to odczuwa. Sama też po wielokroć wyłączam się z nadążania za bieżącymi komentarzami.
Ale, mam wrażenie, że od oceny tej prezydentury nie uciekniemy, będziemy do niej wracać i nadal się różnić. Ja lubię różne punkty widzenia - poznać, pomacać, sprawdzić, a później... zweryfikować swój pogląd na daną sprawę lub pozostać przy nim. Z tych powodów polecałam też tę książkę, jeśli kogoś to interesuje.
Tu nie zmieniłam zdania, nadal obstaję, że... J. Kaczyński wypychając L. Kaczyńskiego na szczyty, wyrządził mu tym krzywdę. Jeżeli w jakimś fragmencie moja opinia uległa zmianie, to... nie myślałam, że było aż tak źle, jak realcjonują życie pałacowe osoby patrzące na nie od środka.
Oczywiście, jak pisałam, nie jest to literatura przez wielkie "L".

Ale... chciałam o czym innym. L. Kaczyński jako wykładowca - moja koleżanka miała z nim wykłady z prawa pracy i mówi... że były dobre, ciekawe.

Gość

Ukazała się lub za chwilę ukaże się (zapowiadana na ten tygdzień) książka „Ostatni lot”, w dwóch tomach.
Autorami jednego z tomów są:
Jan Osiecki – dziennikarz, pasjonat lotnictwa,
Tomasz Białoszewski – dziennikarz, współautor serialu lotniczo-historycznego „Na skrzydłach Ikara”,
Robert Latkowski – najstarszy stażem w Polsce pilot Tu-154. Za sterami tej maszyny siedział przez 12 lat. W latach 1986-1999 dowodził 36. Specjalnym Pułkiem Lotnictwa Transportowego.
Autorem drugiego tomu jest Siergiej Amielin – wykładowca smoleńskiej filii Moskiewskiego Instytutu Energetyki. Znamy go już jako autora zdjęć i rekonstrukcji po katastrofie smoleńskiej.
Właściwie, najchętniej obecnym na forum Panom Pilotom zadałabym tę pozycję jako lekturę obowiązkową, do przeczytania w trybie cito, a później do przedstawienia nam swojej opinii na ten temat.
Wydaje mi się, że w porównaniu z różnymi dotychczasowymi, bardzo fragmentarycznymi omówieniami w artykułach, ta publikacja mogłaby wnieść sporo w nasz sposób patrzenia na katastrofę i interpretowania poszczególnych elementów lotu, zachowań załogi i obsługi naziemnej lotniska, sposobu komunikowania się załogi z tą obsługą, znaczenia komend – ich nadawania i odbioru itd. itp. Nadzieję tę opieram na publikacji minifragmentów w Newseeku Nr 50/2010, datowanym na 12.12.2010, czyli w aktualnym numerze tygodnika.
Może Panowie Piloci, jeśli jeszcze nie nabyli tego numeru, niech rzucą się do kiosków prasowych, zakupią tygodnik, przeczytają i… nas oświecą.
[link widoczny dla zalogowanych]

Gość