POLITYKA 2o

Gość

Rumcajs, jeden link już masz. Że Tobie łatwiej, niż Innym tutaj, byłoby odgadnąć osobę autora.
Że łatwo pod ręką.. czyli nie tylko wielkie księgarnie.
Obawiam się, że może być pełna gwałtu, okrucieństwa.. ale zapowiadany klimat pociąga mnie tak mocno, że może przełożę kolejność na kupce.
Są i dalsze linki, ale sądze, że wystarczy już tylko ten:

http://www.youtube.com/watch?v=ai3m9LVKTVM&feature=related

Gość

Gość

Zbyt łatwe, oczywiście, no i nic nie wiem o pochodzeniu Stuhra.
Link wskazywał miejsce akcji, no, może jedno z nich. A czas.. nieco wcześniejszy. Ale chyba niewiele.
Może jeszcze jeden... Przeciez muszę wygrać!
Książka ma formę noweli, połączonych, wg opisu, osobą bohatera, miejscem i czasem.

Gość

coś Faulknera? nie to tez byłoby zbyt łatwe

Gość

Faulkner w Odessie?! Rumcajs....

To jeszcze dodam, że autor żył w latach 1864 - 1940.

Gość

Gość

Wygrałam!

Dokładnie tak!

Izaak Babel, "Armia Konna i inne utwory"

To wcale nie było takie proste. Nazwisko autora funkcjonowało w mojej pamięci, ale bez odniesienia.
Daty - takie są przywołane na okładce książki.
Co pisze wydawca:

Opowiadania.. są jedyne w swoim rodzaju za sprawa tego, co opisują: egzotyczny świat zamożnych odeskich Żydów oraz lustrzane względem polskiego doświadczenia wojny 1920 roku. Od klimatów trochę jak z "Ziemi obiecanej", przez kurz i szrapnele starć pod Beresteczkiem i Zamościem, trafiamy znów do Odessy, gdzie króluje romantyczny gangster Benia Krzyk.
Opowiadania te są niepowtarzalne również za sprawa sposobu, w jaki opisują cwaniaków, Kozaków i kokoty. Te teksty nie pozostawiają żadnych złudzeń w kwestii okrucieństwa świata, a zarazem przepełnione są bezradną litością.

Nie wiem, czy się nie zawiodę, i nie wiem, czy okrucieństwo, o którym dalej czytam, nie odstręczy mnie od tej książki. Ale dawno nic mnie tak nie zainteresowało.

Maat, czy Ty z kolei nie myślałaś o Głowackiego ''Good night Dżerzi'' o Jerzym Kosińskim? Wiele o nim czytałam, i nie bardzo mam ochotę wgłębiać się w świat jego depresji i upadków. Bo z góry wiem, jak przygnębiająca będzie ta powieść. Chociaż, ciekawi mnie też ujęcie Głowackiego.
Kiedy pierwszy raz przeczytałam książkę Głowackiego, uderzyło mnie nie tyle to, co opisywał, w jakiś sposób bliskie mi, a raczej znane, ale widzenie świata bardzo męskimi oczami.

Gość

hehe.
wolałem opowiadania odeskie
ten świat, którego już nie ma.
a w te klimaty wpisuje się kijowski kabaret Zwierciadło

Gość

Gość

Więc (od „więc” zdania się nie zaczyna) po powyższym, mogę już śmiało powiedzieć, że „moja” książka nie jest tą z najwyższej półki. I dotyczy dnia dzisiejszego lub ledwie wczorajszego.
Zacznę znów od… wiedzy nabytej o książce:
w Polityce był artykuł J. Paradowskiej Dalej od Wawelu (Recenzja książki o Lechu Kaczyńskim).
Już artykuł, pod znamiennym tytułem, wskazywał, że książka raczej nie będzie laurką dla prezydenta L. Kaczyńskiego.
Równocześnie J. Paradowska zapodała „tę rzecz” jako napisaną przez dziennikarzy życzliwie nastawionych do byłego prezydenta, którzy nie chcą go pognębiać, opowiadają się po jego stronie w konfliktach z rządem czy np. za wizją polityki zagranicznej L. Kaczyńskiego.
Link do artykułu:
[link widoczny dla zalogowanych]
Wydało mi się to zamysłem dość interesującym, niemal niemożliwym do przeprowadzenia, ciekawa więc byłam co autorzy mogą… Był i powód drugi – moja ocena prezydentury jest bardzo krytyczna, właściwie negująca wszystko. Chciałam przeczytać książkę, by… poznać spojrzenie przyjazne, być może skupiające się na plusach tej prezydentury, których ja nie dostrzegam.

Więc (znów „więc) już wiecie, że rzecz idzie o:

Daleko od Wawelu, Michała Majewskiego i Pawła Reszki (dziennikarzy Rzeczpospolitej)
Kto czytał? Chętnie posłuchałabym, jaki jest odbiór tej książki przez innych .
Muszę powiedzieć, że książka ma tę wadę, że… jest krótka, a ja lubię się w lekturę wgryźć i pobyć z nią, w niej dłużej. Ma ledwie 283 strony, olbrzymie marginesy i kobylasty stopień czcionki.
Za to czyta się lekko, pisana jest językiem poprawnym, bez wzlotów i upadków.
Nie będę jej streszczać, by nie odbierać zainteresowania dla książki tym, co jej nie czytali, a lubią takie rzeczy.
Szczerze polecam.
Sam tytuł książki z góry nam mówi, że autorzy nie gloryfikują prezydentury L. Kaczyńskiego
Jest to całkiem niezłe studium psychologiczne byłego prezydenta, ukazujące jego zależności, przyporządkowania i związane z tym motywy jego działania.
Prezydent jawi się jako postać humorzasta, chimeryczna, fanaberyjna, przy tym małostkowa, wybiórczo pamiętliwa... czyli to, co znamy (więc tu tajemnic nie zdradzam). Prezydent to... trochę wykładowca, bardziej gawędziarz lubiący snuć swoje opowieści w kameralnym gronie, ale marny wykonawca najwyższego urzędu, bez wewnętrznej dyscypliny potrzebnej do wypełniania codziennych obowiązków, stawiający swoich urzędników w dość zdumiewających sytuacjach, a równocześnie bezradny wobec ich poczynań.
No i oczywiście, patrzy na wszystko poprzez pryzmat korzyści lub krzywd brata - np. dobry rozdział o kulisach zdjęcia ze stanowiska premiera K. Marcinkiewicza. Przez rok myśli prezydenta zajmowało niemal jedno: jak usadzić na premierostwie swojego brata.
D. Tusk, którego znamy z PiS-owskich opowieści, jako tego z wilczymi oczami, to łagodny baranek przy obrazie, jaki malują autorzy książki.
I trzy kluczowe sprawy w polityce zagranicznej prezydenta, które dziennikarze przybliżają nam w dość korzystnym ujęciu, ale podają też i skutki prezydenckich działań.
Pałac prezydencki to całkowity brak organizacji pracy (tak z winy samych urzędników, jak i prezydenta), skupianie się na zamiarach rządu, z założeniem, że są one wrogie, na przeciwdziałaniach i promowaniu własnej drogi, do tego intrygi, plotki – w sumie naprawdę straszny dwór. Dwór, na którym króluje nieufność, gdzie jedni kopią dołki pod innymi, nie tyle dbając o wykonywanie swoich obowiązków, co o względy prezydenta. To szukanie spisków i szeptanie prezydentowi do ucha, kto przeciw niemu aktualnie się zwrócił. To wynikająca z tego karuzela na stanowiskach.
Itd. Itp. Przeczytajcie sami.
Rzeczywiście, autorzy czynią starania ukazania problemów z jakimi borykał się prezydent. Ale… szczerze powiem, że przedstawiony w książce obraz tej prezydentury robi wrażenie tak tragiczne, jak i groteskowe.
Jeśli tak wygląda opis prezydentury dokonany przez przyjaznych dziennikarzy, to... aż strach pomyśleć, jak wyglądałby on w wykonaniu tych mniej przyjaznych. A najciekawsze jest to, że powstał on w oparciu głównie o informacje pochodzące od byłych współpracowników L. Kaczyńskiego i członków PiS-u.

Gość

Gość

Daleko od Wawelu, Michała Majewskiego i Pawła Reszki

Maat, w zasadzie, nie mam ochoty czytać czegokolwiek na temat Lecha Kaczyńskiego. Przesyt, kompletny, po tym, co działo się w Polsce od czasu katastrofy. To wszystko, co opisałaś, w zasadzie zgadza się z tym, co, ułamkowo, wyłowiłam z różnych artykułów w prasie, pokrywa się.
Wyrobiło to we mnie pogląd, że ten człowiek znalazł się na niewłaściwym miejscu. Że, jako profesor akademicki, sprawdził się, był lubiany i ceniony. Konieczność sprostania obowiązkom prezydenta i interesom partyjnym spowodowała, że uaktywniły się jego negatywne cechy charakteru. Chociażby dlatego, że nie był w stanie sprostać obowiązkom. I to, co opisałaś, potwierdza to.

Ale, oczywiście, zaciekawiłaś mnie. Jeżeli wpadnie mi w ręce w bibliotece - przekartkuję, przynajmniej.