POLITYKA 2o

Gość

"Mimo apeli o godne uczczenie rocznicy Powstania Warszawskiego, pewna grupa zebranych na Powązkach wybuczała Jerzego Buzka, Hannę Gronkiewicz-Waltz i marszałka Komorowskiego, kiedy opuszczali cmentarz.

Głośne oklaski rozległy się natomiast, gdy obok tej kilkudziesięcioosobowej grupy przechodził prezydent Lech Kaczyński. Prezydentowi odśpiewano sto lat."

Pomijajac prywatne polityczne antypatie tych buczacych...spewajacych STO LAT przy grobach Bohaterow...
A zreszta... machnac na to reka.
Szkoda gadac.

Gość

Gość

TRAUME... nie wiem na ile, Tobie Jaga - prywatnie - jest to faktyczna trauma, dla mnie sa to niewyrazne sylwetki, szkice z rodzinnych opowiesci, co do ktorych emocjonalny stosunek ogranicza sie do zajebistej dumy, taka prawda. Moze dlatego widze w tym wszystkim tylko pozytyw. Moze dlatego.
Mozliwe, ze gdybym ta strate odczul bardziej emocjonalnie, to zbastowalbym z tego patosu. Wiem. To nie takie proste. A jednak to wlasnie o Nich czlowiek zawsze bedzie najwiecej pamietac i Oni a nie kto inny sa dla mnie wzorem (znowu sorry za patos) - kanonu PRAWDA_ DOBRO_PIEKNO. Tyle z Nich tylko dzisiaj zostalo. Lzy nie harmonizuja z Ich ofiara.

Gość · Wiadomości lokalne Poznań 01.08.2009 17:45

Gość

W kwestii Powstania Warszawskiego pozwalam sobie, powtórzyć się...

Chwała Bohaterom. Hańba inspiratorom

Zaś Bujanemu .... w obliczu 200 tys ofiar sugeruję, aby zastanowił się mimo wszystko, nad myślą jego mentora .....

"Życie- jedynie ono posiada wartość bezwzględną, i z niego rodzi się wszystko inne, co w ogóle posiada wartość."

Gość

Gość

Gość

Gość

Czytając wypowiedzi poszczególnych uczestników dyskusji ..ton wypowiedzi zaczyna mnie komucha mierzić. Moźecie mnie bujany , sziman..odczcić od czci i wiary.Ale zanim to uczynicie odpowiedzcie na pytanie które wczesniej postawiłem. Żadne pejoratywne określenia nie imaja się w moim mniemaniu mojej osoby.Ale to jest moja osobista sprawa.Trzymamy się tematu. W imię czego
mozna było skazać na śmierć 200 tys. ludzi?. Z całym szacunkiem dla rodzin i poległych , nie pieprzcie głupot że pozytywny stosunek taki był powszechny.Nie zasłaniajcie głupoty diamentami . oczywiście prawdziwymi diamentami.Ale to za mało aby podszywać się pod cudze myśli ,pragnienia , odczucia,Kto wie jak widział Polskę Gajcy , czy Baczyński.Ja nie wiem, ja wiem ze jako młodzi wrażliwi chłopcy mogli mieć rózne wizje.Dlatego nie wyrokuję.A Wy z ich strof utkaliscie sztandar...... z jakim przesłaniem?.Czy fakt zameldowania pod wskazanym adresem dał do tego prawo?A ile zrobiliście dla odbudowy stolicy? Jedne, czy drugie wakacje bezinteresownie przepracowane na rzecz miasta? mierzi mnie takowa dyskusja , mogę , chciałbym dyskutować , poszukiwać , stawić pytania..dalczego ?.Ale podejrzewam że nie jesteście zdolni do poważnej dyskusji , dyskusji która wyszłaby poza poglądy Babci.Z całym szacunkiem dla niewątpliwie wspaniałej Osobistości.Szanowna Babcia w swych pogąldach przerasta Was o głowę.ONA szła pod prąd , a Wy z prądem.

Gość

Ekor, szukasz odpowiedzi, którą można - jeżeli zna się wystarczająco dane historyczne - dyskutować. Ale czy można dojść do jednoznacznej konkluzji? Czy tylko dlatego społeczeństwo jest dziś tak podzielone w ocenie PW, że kierują nim wyłącznie racje punktu widzenia? A może te racje niewymierne, nielogiczne są dla ludzi równie ważne, jak czysta kalkulacja zasadności.
Nawiasem mówiąc, po raz pierwszy chyba słyszałam dzisiaj w telewizji tak dużo przeciwstawnych ocen. Dla mnie to oznacza jedno - "wyssaliśmy" prawie ocenę PW jako heroicznego, historycznego zrywu, nie poddając go ocenie. Bo każdy naród potrzebuje sztandarów, bohaterów. Teraz zaczyna się ocena. Jedno nie przeszkadza drugiemu. Sztandary - "ku pokrzepieniu serc". Ocena - dla prawdy historycznej i nauki na przyszłość.

Gość

Gość

Nie czcijmy jakiegoś incydentu z przeszłości, bo tak naprawdę, wyciągnijmy wreszcie wnioski z PW. 65 lat po, a tu nic do przodu mimo ofiar, których ilośc nadal rośnie! Już dochodzi do 200 tysięcy - 1/4 tamtej Warszawy! Kiedy, można smiało wyrokować, będzie 250 tys. lub połowa?

Napisałem "incydent". Dla jednych może tak, dla innych "trauma" czy specyficzny zryw i to narodowy, bo grupy śpieszące na pomoc W-wie, nie dotarły. Ze Lwowa kilkuset ludzi doszło nawet do Leżajska, gdzie chucznie ich przywitano, ale po wyjściu ... ruscy ich zgarnęli! Również Rzeszów dał się rozbroić jeszcze przed dotarciem do San Domingomierza.

Ale gdzie jest ten wniosek?

Jesteśmy w Europie osamotnieni od początków naszej państwowości. Już Mieszko I walczył z Niemcami, a później musieliśmy się też liczyć ze ścianą wschodnią. Nic, kompletnie nic nie dały nam sojusze przewojenne.
Nawet walcząc z wojnie 1920-21 z bolszewikami, Niemcy czekały jak się wykrwawimy i osłabniemy! Przed wojną mieliśmy dwu wrogów - Niemcy i ZSRS. I teaz ich mamy. Bo mamy jak najgorsze stosunki polityczne w dużej mierze nawet rzutujące na gospodarcze i społeczne z Ruskimi, USA to żaden i nigdy nie będze sprzymierzeniec, bo za daleko i nawet dziś ma nas gdzieś, nie dorównujemy jemu partnerstwem, więc są to tylko sympatier i deklaracje rozrzutności. NATO nadal nas nie obroni. Rozleci się, zdryfuje na "inteligencję" i załatwi się conajwyżej naszym kosztem!
A nie jesteśmy ani Szwajcarią, gdzie tereny są górzyste, trudne taktycznie i gospodarczo, taka sobie enklawa. Nie jesteśmy Pepiczkami, którym wszystko zwisa, byle "wieś" spokojna.
Wygląda mi na to, że jalepsze lata, czyli Polska Jagiellonów była szczytem pańswowości i potęgi Polski. A teraz może być tylko coraz gorzej. A będąc w takiej sytuacji powinniśmy prowadzić politykę umiarkowaną, a nie buńczuczną, jak to się poniektórym naszym prowodyrom wydaje, że jesteśmy potęgą. I co najgorsze, liczą tylko na jedno: na nasz zryw narodowy! Na kolejne, ale jeszcze większe ambicje niż z PW, te z końca II-wojny światowej. Bo wysżło tak, że nawet aż taki zryw, aż takie ambicje i .... nic z tego wyszło!

Gość

Gość

Stać by Cię było, Kowa.. no może nie na "Curie-Skłodowską", tam by Cię wtedy nie przyjęli, ale na męskiego "Mickiewicza". Za czasów PRL-u nie było opłat za naukę. Prawicowość.. widzę dopiero teraz, po latach. Również czytam o niej we wspomnieniach innych.. A także tropię w niektórych swoich zachowaniach, poglądach. To kadra, specyficzna, przedwojenna. Jakoś im się udało przetrwać w tamtych czasach.
Co do obiektywności.. czytając Ciebie stwierdzam, że Twoja jest warta mojej.. co najmniej.
Zresztą, czy można być całkowicie obiektywnym? W moim odczuciu, możemy co najwyżej dążyć do obiektywności.