POLITYKA 2o

Gość

Leszek.... Mr. Green

Nie znam cię, Ty nie znasz mnie. Jeśli dyskusje tak cię stresują, że nie umiesz się utrzymać w ryzach swojej "uczoności" po prostu nie dyskutuj. Nie wiem jak tam z czytaniem u ciebie, łowieniem sensu z treści, ale sądzę, że nie bardzo. Zerknij sobie w Regulamin i odpowiedz sobie na pytanie czy sposób Twojego tu artykuowania poglądów nie łamie tu przyjętych zasad Regulaminu.

Z uwagi na to, że naruszasz te zasady wobec swoich oponentów udzielam ci jako moderator ostrzeżenia. Dalsze tego typu wynaturzenia dopuszczalnej tu kultury (a to powinieneś rozumieć) w Twoim wykonaniu zmuszą mnie jako moderatora tego działu do wykluczenia cię z grona dyskutantów.
Myślę że wykazałem chyba sporo cierpliwości, dobrej woli i w niczym pomimo rozlicznych prowokacji Tobie nie uchybiłem? Rozważ to i się zastanów....

Teraz wracam do tematu...

Gość

Gość

Dzisiaj o cenie cukru decyduje komisarz europejski,wzasadzie żadne z produktów rolnych nie mają ceny rynkowej.
Drukowanie pieniędzy ,a pożyczanie to wzasadzie to samo.Tylko na pożyczaniu dodatkowo zarabiają banki .
Cena rynkowa to cena równowagi rynkowej ,akurat- istnieje to tylko w terori -światem rządzą konsorcja i odnośnie cen mają własną politykę wynegocjowaną z innymi konsorcjami -nie chce mi sie na ten temat pisać .

Gość

Zamiast konsorcjum -powinno być korporacje -choć jeśli chodzi o ceny i zysk to na jedno wychodzi,ale o ile konsorcja są czeto tymczasowe to korporacja ma stasus osoby" nieśmiertelnej".

Gość

Gość

Gość

Rumcajs...

Gość

chodzi mi o dodruk pieniedzy.

wiesz,że nie potrafi dziecku wytłumaczyć czegoś takiego jak deficyt budzetowy?

dziecię wie,że może kupić cukierków za kwote kieszonkowego i że długi trzeba oddac.

Gość

Gość

Leszek...

Obiecałem że odpowiem na Twoje posty... (bo okazało się... że olałem cżęść tam zawartych treści)... Trochę mnie tłumaczy nieprzejrzystość formy jaką stosujesz (podpowiadam-przy cytowaniu... przeniesiony tekst zaznacz i kliknij Quote w menu i ładnie się wtedy odznaczy cytat...)

Zacznę zatem cofając się .... do postu z Sob 11:09, 16 Lut 2008

Gość

Leszek...

Cdn do postu (twojego) z Sob 11:09, 16 Lut 2008

Gość

Gość

Gość

„Pisałeś o początkowym spadku PKB o 11% i 7,5% na początku naszego okresu, który obrabiamy(1990-2002)... Jednak zapomniałeś dodać, że Budżet wchłaniał taki przychód jak kasa z prywatyzacji(70% majątku Narodowego), co przyznasz istotnie wpłynęło na wartość nie tylko -11% i -7,5%(bodaj 90-91), ale i dalszych lat. Trudno nazwać kaskę z prywatyzacji wytworem gospodarczym..., bardziej manipulacją. Zatem chyba nie muszę udowadniać iż, jednak zbliżyliśmy się do -40% dynamiki PKB wynikającej z niby-gospodarki... lat 90-91? „
JESZCZE TAKI DROBIAZG - PRYWATYZACJA W LATACH 1990 -1991 - BYŁA ZNIKOMA !!!!!!

POWTARZAM ZNIKOMA !!!!!!!!!!!!!!!
NIE WIERZYSZ - POSZUKAJ DANYCH !!!

KAPITAŁ ZAGRANICZNY W TYCH LATACH - NIE PCHAŁ SIĘ DO POLSKI !!!!!!

BO TO BYŁ KRAJ WYSOKEGO RYZYKA - POSTKOMUNISTYCZNY Z WYSOKA INFLACJĄ ITD. !!!!!!!

Gość

Weles,
kilka cytatów z prasy ( nie odważę się powiedzieć fachowej ) typu BANK
w obronie restrykcyjnej polityki Balcerowicza
Obecny kryzys gospodarczy w Ameryce wywołany został nadmierną podażą pieniądza, która ułatwiła ekspansję kredytową, a tym samym kryzys pogłębiła. Cały problem tzw. dziadowskich kredytów to skutek nadmiaru pieniądza, który banki chciały za wszelką cenę komuś pożyczyć. Nie patrzyły komu, stąd dzisiaj mają problem. Boom lat 2003–2005 był napędzany „sterydami” pieniężnymi „z powietrza”.
...do czego prowadzi zbyt liberalna polityka w udzielaniu kredytów i pogoń za zyskiem, dowiedli sami Amerykanie. Po kryzysie związanym z pęknięciem bańki internetowej Amerykanie potrzebowali czegoś, co pomogłoby rozkręcić się ich gospodarce. Najprostszym sposobem okazało się obniżenie stóp procentowych, do najniższego w historii poziomu. – Można powiedzieć, że niskie stopy wygenerowały tani pieniądz, który później obrócił się przeciwko samym Amerykanom – podkreśla dr Andrzej Sucholiński, ekonomista z Wyższej Szkoły Bankowej we Wrocławiu. Pociągnęło to za sobą spadek kosztów kredytów. A to z kolei spowodowało, że na kredyt hipoteczny i zakup domu mogły sobie pozwolić osoby, których do tej pory nie było na to stać. Kredyty były zatem łatwiej dostępne, a tym samym o wiele słabiej zabezpieczone. Szybko rozwinął się rynek kredytów o podwyższonym ryzyku typu subprime. Lub jak wolą złośliwi – typu „nijna” („no income”, „no Job”, „no assets”) – czyli dla osób bez dochodów, bez pracy i bez oszczędności. Zabezpieczeniem miałby być nieruchomości, których ceny zaczęły gwałtownie rosnąć. Samo refinansowanie kredytów odbywało się tymczasem za pomocą emitowanych przez banki obligacji zabezpieczonych tymi kredytami. Rynek produktów finansowych powiązanych z kredytami szybko rósł, tworząc na całym świecie specyficzny „łańcuszek św. Antoniego”. Przyszedł jednak czas, gdy zacieśnienie polityki monetarnej w USA spowodowało, że wielu Amerykanów przestało sobie radzić ze spłatą kredytów. Do tego doszedł problem drożejącej ropy, która ciągnęła za sobą wzrost cen także wielu innych produktów i tym samym kosztów życia. Gdy okazało się, że Amerykanów nie stać na kredyty, instytucje finansowe wpadły w bardzo poważne tarapaty, bo zabrakło im pieniędzy na finansowanie swojej działalności. Do tego wygórowane ceny nieruchomości zaczęły szybko maleć, liczba nowych budów spadła w ciągu niecałych dwóch lat o ponad 46 proc. Po raz pierwszy od wielu lat Amerykanie odnotowali także u siebie wzrost bezrobocia. Takie zawirowanie od razu przełożyło się na sytuację na rynkach finansowych całego świata.Trudno się dziwić Amerykanom, którzy socjalizmu jeszcze nie testowali, skoro i my stosujemy podobne stymulacje. Od 12 lat przerabiamy podobny schemat, w tę i we w tę. Otóż, w roku 1995 podaż pieniądza wzrosła w Polsce (w stosunku do roku 1994) bezwzględnie o ok. 30 proc., realnie zaś o 10,6 proc. W roku następnym wzrost był podobny – bezwzględnie o ok. 30 proc., realnie o blisko 9 proc., pomiędzy grudniem 1996 a grudniem 1997 rosła ona o 27 proc., realnie zaś o 13 proc. Te wysokie wzrosty kontrastują z dynamiką podaży pieniądza w latach 2000–2001, kiedy wyniosła ona w liczbach bezwzględnych jedynie ok. 8 proc. (realnie 5,5 proc.), rok później (2002), nie tylko nie wzrosła, lecz wręcz spadła (bezwzględnie) o ok. 2,2 proc. Później dynamika wzrostu zaczęła się zwiększać, by w latach 2006–2007 osiągnąć tempo przypominające to z lat 1996–1998. Nietrudno zgadnąć, dlaczego stopa inflacji w grudniu 2007 r. wzrosła w skali roku z poziomu „okołotargetowego” (2,5 proc.) do niebezpiecznych 4 proc. A więc i my mamy powody do niepokoju, zwłaszcza w obliczu nacisków płacowych górników, nauczycieli i lekarzy. Trudno będzie zdjąć nogę z pedału gazu pras drukujących złote, chyba że rząd ma jasną wizję reform i będzie się jej trzymać...