POLITYKA 2o

Gość

Najważniejsze że mają kaski na głowach...

Gość

Mam mrówki w nogach, patrząc tylko na te fotki.. Pamiętam, co się ze mną działo, kiedy na skalistym wybrzeżu Galicji wychyliłam się nad przepaścią, żeby zrobić lepszą fotkę. Najgorszy był wiatr, bałam się, że mnie strąci.

Gość

Gość

A o indiańskich góralach, których zatrudniają do konstrukcji wieżowców na Manhattanie, nie słyszałeś?
Oni chodzą po tych kratownicach na ekstremalnych wysokościach bez zabezpieczenia. Spokojnie, jak po ulicy. Kiedyś widziałam taki film na Discovery.
Niestety, teraz już mi nie starcza czasu..

Gość

Rzeczywiście, o nich zapomniałem.
- Czasami też gdy się spotka kozice górskie - to samo.
Podobno lęk przestrzeni odczuwa ponad 90% ludzi na świecie...

Gość

Gość

Maat:
Tym razem wymieniłem to poczciwe zwierzę w sensie pozytywnym, nie ukrywając dla niego podziwu.
Jeżeli naprawdę tak z Tobą jest, to to masz niezwykłą właściwość której nie posiada jak napisałem ponad 90% ludzkiej populacji.
Ja tego o sobie niestety powiedzieć nie mogę.
Wiem o co pewno zapytasz, więc na wszelki wypadek od razu odpowiem:
- Latanie z lękiem przestrzeni nie ma prawie nic wspólnego.
Tam pilot siedzi, jest przypasany do fotela i utożsamia się z samolotem.
I jeszcze jedna ciekawostka:
Kiedy stanie się na progu samolotu transportowego ze spadochronem na plecach, lęku przestrzeni nie ma w ogóle.
Ale kiedyś wyjrzałem "na zewnątrz" bez spadochronu i wolę nawet nie mówić co poczułem...

Gość

Gość

Nie bardzo wiem co masz na myśli mówiąc "lęk przestrzeni", bo... ten objawia się różnie.
Lęk przestrzeni (agorafobia) to... szerokie pojęcie. Jest to obawa przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, również przed wyjściem z domu, przebywaniem w miejscach publicznych, w tłumie, przed podróżowaniem w autobusie, bo... wśród ludzi, ale... i w pojedynkę (z uwagi na ewentualny brak pomocy) itd.
Lęk wysokości (akrofofia) ogranicza się do strachu przed przebywaniem na dużej wysokości i przed spadnięciem z niej.
Skąd te dane statystyczne? Coś nie chce mi się wierzyć, by... ludzkość była tak podatna na fobie.
Samolot to "inna inszość" - jestem w zamkniętym pudełku (nie utożsamiać z klaustofobią) i zdana na umiejętności - łaskę i niełaskę innych, potencjalną złośliwość przedmiotów martwych, zdarzenia atmosferyczne... los. Nie, wolę zależeć od siebie (latam, bo muszę, ale nie lubię). A najgorsza jest... wielka woda pode mną - brrr. Tu mi nawet samolot nie jest potrzebny. Samochodem po moście jadę lewym pasem, a noga sama wdeptuje gaz do dechy. Nie ma (dla mnie) nic gorszego niż świadomość spadającego pudełka do wody i... bąbelki. Ja to nazywam... mostofobią, co nalezy przetransponować i na samolot, który spada w odmęty...
O spadochronie nawet nie mów. Jestem istotą ziemską i (jak widać) bardzo przyziemną - stały grunt pod nogami to jest TO. Z żadną wydmuszką na plecach nie mam zamiaru spadać na ziemię nawet za sowitą dopłatą. A jak się nie otworzy?
Inna rzecz, że... jak widzę, wiara w sprzęt (i jego niezawodność - ?) czyni cuda.

PS
No wiesz... te pierwsze zdjęcia są... cudo, ale to ostatnie...

Gość

Gość

Gość

Jeżeli ten psi chłopczyk robi to co myślę, to dreszczyk jaki wywołuje niczym nie ustępuje dreszczykom wcześniejszym.

Gość

Tak , pewna orientacja przestrzenna użalezniona jest od subiektywngo odczucia ,wyobraźni jaką człowiek buduje wokół siebie.Czując pod stopami "podłogę" oparcie ma sie złudne poczucie bezpieczeństwa, "atawizm", czy parafraza powiedzenia "bliższa koszula ciału".
Obawa wynikająca z rozsądnej oceny jest rzeczą naturalną. Obawiałem się ludzi którzy się nie bali. Faktem jest że nasilona systematyczność występowania bodźców stępia tą naturalnę obawę. Dla higieny psychicznej , należy wtedy odpocząć .
A ja mimo wszystko lubiałem skakać.Co nie oznacza że nie miałem obawy. Takie życie.

Gość

Gość

No dobrze, masz swoje z dreszczykiem. ON sam budzi grozę, nawet jeśli aktualnie nie poluje.

RPA, National Park