POLITYKA 2o

Gość

Wielkimi krokami zbliżają się wybory parlamentarne w naszym kraju. Zapach wyborczej kiełbasy czuć coraz wyraźniej w tle wybuchających co chwila afer, w wypowiedziach medialnych naszych polityków – niezależnie od tego, czy kłócą się o hazard, czy o stocznie, czy o cokolwiek innego. Przyglądając się, jak ewoluują poszczególne opcje partyjne, nie mogę się oprzeć wrażeniu pewnej aberracji umysłowej. To, co było z lewej, jest z nagła prawicowe, co konserwatywne, ni stąd, ni zowąd szermuje „socjalem”, aż mdli. Jedynie PSL jakoś się jeszcze trzyma, może dlatego, że Pawlak introwertyczny był, jest i będzie.
Konsekwentnie wykrusza się SLD. Naszej lewicy coraz bardziej zagraża próg wyborczy… i to w tym negatywnym sensie. Platforma po czystkach świeci pustką i choć CBOS we wrześniu, zbadawszy poziom poparcia dla głównych partii krajowych, stwierdził, że hazardowa hucpa nie obniżyła PO poparcia, to jednak co będzie, nie wie nikt. Możliwe, że Donald Tusk sam wystartuje w wyborach na pozycji pierwszej na wszystkich listach, obwieszczając gromko „PO – to ja!”
Jest wielce zastanawiające, jak też ukształtuje się nam frekwencja wyborcza. Osobiście jedyną szansę na „jakiś” wynik upatruję w postawach niekoniecznie obywatelskich uwidaczniających się w stwierdzeniu „pójdę zagłosować, żeby odebrać głos opozycji”. Pisząc „opozycja”, nie mam tu na myśli PiS-u, lecz każdą opcję polityczną niezgodną z poglądami PT respondenta.
Nastał gorący czas dla specjalistów od PR-u, toteż każda nadarzająca się okazja, żeby trochę obniżyć wiarygodność przeciwnej opcji, jest wykorzystywana do ostatniego przecinka. Negatywne kampanie wyborcze już ruszyły, choć na razie nieliczni są tego świadomi. Błaznowanie posła Palikota przestało bawić opinię publiczną, bo pospolityzowanie kultury politycznej ponad miarę jest niesmaczne i basta. Od polityków na najwyższych szczeblach wymagać się powinno pewnych standardów, etyki, ogłady i choćby minimalnego poziomu dyplomacji.
Niestety – nasi czołowi przedstawiciele tak bardzo wzięli sobie do serca vox populi, że zatracili kompletnie umiejętność publicznej merytorycznej debaty. Są wyłącznie medialni, nawet bardzo medialni, celując w potencjalny elektorat arsenałem PR-owskich chwytów. Najbardziej jednak przejmujące w całej tej sytuacji jest to, że tak naprawdę gra nie toczy się o obywatela i jego sprawy, tylko o utrzymanie lub zdobycie tzw. stołka. Obietnice, jakie składają i składać będą nam kolejni kandydaci na poselskie krzesła, nijak się mają do realnych możliwości rządu. Tego czy jakiegokolwiek innego. W naszym polskim pospolitikonie za chwilę pojawią się nowe migające postacie. Szkoda tylko, że nie będą czarno-białe, lecz szare i nijakie. Znowu przyjdzie nam wybierać mniejsze zło.

Gość